U merkt het: we nemen het niet zo nauw met de jaargangen hier. Heel wat films die ergens in 2002 in omloop raakten, spelen nog en zolang we de intentie hebben ze te bekijken, kan u ze hier aantreffen. Zoals bijvoorbeeld...

1. The Eye (10)
We willen niet moeilijk doen, maar de beste film die we dit jaar zagen, is hier niet uit. Via de betere import (het internet) belandde deze Aziatische film (originele titel: Jian Gui) op onze vloer en daar heeft ie niet lang gelegen. Akeliger dan Ring werd ons beloofd: zeer fijn, vooral aangezien we die film nog niet hebben gezien, maar dat was voor ons geen bezwaar, want meer dan de synopsis hadden we niet nodig. Een blind meisje krijgt een corneatransplantatie, maar ze krijgt meer te zien dan gewoon zicht: ze ziet ook doden. De eerste keer dat ze een dode ontmoet, schiet u zich een hoedje en daarna vast nog. Zò willen wij onze films!
2. Mulholland Drive (9,5)
Dat de nieuwe van David Lynch net geen meesterwerk is, heeft misschien wel alles te maken dat het eigenlijk een afgedankte tv-reeks is. Het zorgt er in ieder geval wel voor dat we niet helemaal tevreden uit de bioscoop kwamen, maar wel met genoeg goesting om de film nog eens te zien. Als niemand een meesterwerk maakt, is dit de film van het jaar.
3. The Devil's Backbone (9,5)
oftewel El Espinazo del Diablo voor wie een mondeje meer Spaans praat dan wij. Guillermo Del Toro mag dan wel Mimic en Blade 2 hebben gemaakt, maar zijn debuut was Cronos, een heerlijke mengeling van gore en creepy elementen. Spitsten Mimic en Blade 2 zich vooral toe op de gore kant van Del Toro, dan is het met The Devil's Backbone, zoals hij hier uitkomt, weer eens tijd voor het spookachtige in Del Toro en, we willen daar geen twijfel over laten bestaan, dat doet hij uitmuntend. De tienjarige Carlos wordt door zijn mentor in een weeshuis geplaatst en daar krijgt hij het bed van Santi, de jongen die op mysterieuze wijze verdween, de nacht dat er een bom viel op het weeshuis maar niet ontplofte. Voeg daarbij een historische achtergrond, de Spaanse burgeroorlog anno 1939, en weet dat u gebeiteld zit.
4. The Others (9)
Dat Amenábar een aardige portie spanning kon opbouwen, weet iedereen die Tesis ooit zag. The Others is bijna een ouderwetse spokenfilm (tja, 'haunted house' kan tot nader order niet beter worden vertaald). Het mikt niet op horroreffecten, maar doseert alle bizariteiten zodanig dat er over de hele film een onaangenaam sfeertje hangt. En eigenlijk vinden we dat veel fijner dan de zoveelste gorefilm waar men constant een met maden besmeurd spook tegen wat er van een lijf overblijft, loopt.
5. Spider (8,5)
Juist, we zijn er nog altijd niet uit: hoeveel op tien verdient die nieuwe Cronenberg nu, 8,5 of 9? Eén ding is zeker: we moesten voor één keer bij het zien van Ralph Fiennes eens niet denken "you don't look nothing like John Steed". Spider sluipt vooruit, maar het tempo is misleidend. Bewijs: de eerste keer dat we op ons horloge keken (niet uit verveling overigens), waren we al een kwartier verder dan we dachten. De tweede keer zaten we ook mis: toen was het vijf minuten vroeger dan verwacht. Het laatste kwartier dreigt de film in een zak te vallen, maar net op tijd wordt hij door een sterk einde gered. Bij Spider is weinig zeker, zelfs onze quotering.
6. Donnie Darko (8)
Eigenzinnig, zo kan je het best deze film samenvatten. Het begint wat ongeïnspireerd, maar eenmaal op gang zit u naar een verbluffende film te kijken. Fijne vertolkingen, niet in het minst die van het apocalyptische reuzekonijn. Als u nu "Huh?" roept, dan kunnen we u alleen maar een ticket voor Donnie Darko aanraden.
7. Avalon (8)
Een film (van Mamoru Oshii, de maker van het meesterwerk "Ghost in the Shell") over een computerspel en lijkt op een computerspel, hoort ook zo te beginnen: stevig en dan even een stuk met weinig actie. M.a.w. zet koffie, dan de film aan, wacht tot na de eerste scène en ga dan rustig de koffie halen. De eerste twintig minuten gebeurt er zo weinig dat "Avalon" iets lager in de lijst komt dan ie had gehoord. "Avalon" is een vreemde film en staat dan ook op zijn plaats tussen "Donnie Darko" en "No Such Thing". 2002 is een jaar vol vreemde cinema. Het verhaal van "Avalon" nog niet verteld, zegt u? Dat weten we en het doet er niet toe: "Avalon" moet je zien en beleven, niet navertellen.
8. No Such Thing (8)
Nog zoiets? Daarvoor moet u dit keer bij Hal Hartley zijn, die zowaar een monsterfilm heeft gemaakt. De stagiaire Beatrice krijgt de toestemming om op zoek te gaan naar haar verloofde, die samen met de rest van zijn crew verdween in IJsland toen ze onderzochten of daar echt een monster huist. Neen, niet Björk, iets met hoorns. Terwijl Amerika verkeert in diepe crisis (de film stamt van vóór de huidige crisis), is Monster Vreet Filmcrew Op natuurlijk een leuk iets om het nieuws te openen. Robert Burke, bekend van Robocop 3 en oudere Hartleys als The Unbelievable Truth en Simple Men is bijzonder geslaagd als monster en Sarah Polley is betoverend als steeds. Voorts met Helen Mirren en Julie Christie en helaas ook met de IJslandse dweil Balthasar Kormakur (we zijn vast één accent vergeten, maar waarom zouden we voor hem moeite doen?) die in zijn eentje erin slaagt een stevig stuk van de film te verkloten. Proficiat, Balthasar. Omdat dit niet het soort film is dat naar een geloofwaardig einde kan toewerken, hadden we dat ook niet verwacht, maar deze afloop viel toch wat tegen. Blijven over de grandioze combinatie van Burke en Polley en de meest cynische film van Hal Hartley. Zoals een vriend van ons al waarschuwde: "half brilliant, half arsed". Maar toch, beter half briljant dan niet, niet?
9. Alias (8)
We hadden het nooit durven denken, maar Jan Verheyen heeft na drie seizoenen Filmnight Special een heuse giallo gemaakt (en zeggen dat er maar één giallo ooit in zijn programma zat). De giallo is eigenlijk een Italiaanse film noir met meer bloed en bloot. En dat dus op zijn Vlaams. Vooral Hilde De Baardemaker is een revelatie, maar de hele cast zit goed, op Karel Vingerhoets en Hilde Van Mieghem na dan.
10. 24 Hour Party People (8)
Getoond op het Filmfestival van Gent en nog geen officiële releasedatum in zicht, dus proppen we de nieuwe Michael Winterbottom maar in Film 2002. Als u Winterbottom kent, is dat vast van Jude, Welcome to Sarajevo, I Want You of The Claim. Misschien kent u ook Tony Wilson, dat is de man waar deze film over gaat. Anders kent u zijn muziek misschien: hij is de man achter de Manchestermuziek van o.a. New Order en The Happy Mondays. Daar gaat deze film over, over een megalomane melomaan. Wilson wordt vertolkt door Steve Coogan, die links legt tussen Wilson en Alan Partridge. Eerlijk gezegd, dat maakt de film iets minder: het duurde meer dan een half uur eer we onszelf konden overtuigen dat Coogan hier niet Partridge stond te vertolken. Het Engelse blad Uncut tekende op: "We got the second biggest cunt in Manchester to play the biggest cunt in Manchester." En zo is het maar net, maar of dat de film ten goede komt, is iets anders. Slecht is 24 Hour Party People niet, maar toch zal de soundtrack beter zijn.
11. 8 Femmes (8)
We zouden François Ozon bijna nog ondingen als Une robe d'été en Les Amants Criminels vergeven. Huit Femmes is een luchtige whodunnit met een cast van 8 vrouwen in de hoofd- en verdachtenrollen. Niet zomaar acht vrouwen, maar de fine fleur van de Franse film. De film is een kruising tussen een detectivefilm (merk op dat de in Engeland studerende Virginie Ledoyen gaat ondervragen), musical (wat vooral bij Catherine Deneuve en Emmanuelle Béart al eens pijnlijk wordt) en komedie. Ozon verwijst iets te graag en de musicalstukken (verwijzing naar Les Parapluies de Cherbourg?) halen soms de rek uit de film, maar al bij al is het, om het met twee woorden te zeggen "fluffy nothingness". Voeg nog een stel pittige vertolkingen eraan toe en besef dat na een resem miskleunen Ozon nu al enige jaren toont dat hij het echt wel kan. Wij zijn in extremis overtuigd.
12. The Man Without A Past (7,5)
Voor zijn nieuwste film ontving regisseur Aki Kaurismäki enkele prijzen en sinds zijn vorig prijsbeest, Drifting Clouds, zijn wij dan uiterst op onze hoede. Die film was namelijk maar een lamme film, maar de Belgische persjury gaf Aki toch de prijs omdat er dat jaar niet veel soeps was uitgekomen en men Kaurismäki, vond men, al te lang de prijs had ontzegd. Tja, probeer nu maar eens iemand naar de bioscoop te lokken die alleen die film heeft gezien. The Man Without A Past (of, als u uw Fins wil onderhouden, Mies vailla menneisyyttä) bekronen is eigenlijk het werk van de regisseur tout court bekronen, want deze film is doorsnee Aki Kaurismäki, maar, eerlijk is eerlijk, het is tenminste geen slechte film die men nu bekroont. Het is een goed startpunt om de Finse regisseur te ontdekken, want Aki betreedt hier bekende paden. Helaas is de film zo'n ouderwetse auto die men nog met een zwangel moet starten en het duurt even eer de regisseur die zwangel vindt. Maar dan is het Aki op zijn best: donkergrappige momenten en vrij hilarische momenten als het wetsgevecht tussen advocaat en politieagent en - jawel - de rockband van het Leger des Heils. Gniffelrock. Origineel kunnen we het dan weer niet noemen: wij hebben onderhand genoeg films over amnesie gezien, maar Kaurismäki voegt hier wel een interessante dimensie aan toe: iemand zonder geheugen heeft het in deze samenleving bijzonder moeilijk om te overleven (probeer maar eens een formulier in te vullen als je bijv. een rekening wil openen). Tegen het einde weet Aki Kaurismäki precies niet welk einde het best bij de film past en de auto sputtert dan ook eventjes naar een zoutloos einde. We kunnen het niet vaak genoeg zeggen: de beste recente Aki Kaurismäki heet Juha.
13. Tears of the Black Tiger (7,5)
Zowel een pastiche op als een hommage aan de tearjerker én de western en bovendien dé grootste catalogus pastelkleuren die we ooit zagen (Almodovar wordt vast pastelgroen van jaloezie). In zijn beste momenten is deze Thaise film fantastisch, in zijn slechtste momenten een afleggertje van Monty-Pythonachtige scetches (en ook dat is al bij al nog niet het slechtste dat u en ik ons kunnen voorstellen). Opgelet: in de bloederige scènes spat het bloed echt wel stevig rond, wat misschien uw pastelmomenten zou kunnen verbrodden. Probeer als u kan, deze film nog ergens te zien.
14. Battle Royale (7)
Bizarre film waar een klas schoolkinderen elkaar moet uitmoorden tot er maar één overblijft. Heel entertainend, maar wel enigszins jammer van de punkachtige uitwisselstudent die het voor ons een beetje verknoeit.
15. Kassablanka (6)
Drie dagen na de vertoning weten we nog niet wat we met de film aan moeten en ergens is dat geen slecht teken. We zouden moeten vermelden dat enkele scènes abominabel werden geacteerd (met als onbetwist dieptepunt de vechtscène in de danstent) en dat u af en toe naar een uiterst politiek oncorrecte sitcom zit te kijken (FC De Kampioenen Uncut). We zouden enkele grappen of mooie scènes moeten aanhalen. Maar eerlijk gezegd, meestal liet de film (als film dan) ons koud en dat ene punt dat Kassablanka boven de middenmoot uittrekt, verdient ie door het einde. Mooi gefilmd. Mooi zo. Er had meer van dat mogen (nee, zelfs moeten) zijn.
16. Spider-Man (4,5)
Over verknoeien gesproken: Willem Dafoe mag dan wel geweldig zijn en Toby Maguire regelmatig, maar niets kan deze film nog redden van de middelmatigheid. En dat is erg pijnlijk voor een regisseur als Sam Raimi (waar we toch veel beter van hadden verwacht - zeker met een verknipte film als Crimewave in gedachten). Neen, wij stoorden ons mateloos aan de special effects die regelmatig maar matig tot slecht waren (King Kong lacht vast in zijn harig vuistje), de product placement (zag u de Dr. Pepper-reclame?) en het einde dat wij al vaker omschreven als "zwaai, zwaai, vlag". Zoveel middelmatigheid kan alleen maar een 5/10 krijgen, met een half puntje eraf voor de ontgoocheling. Toch één lichtpuntje: de film wint dit jaar alvast de ActerenAlsEenPlank-award. James Franco (Harry) mag hem aan de balie komen afhalen.
17. The Quickie (3,5)
Soms is het niet erg dat een film in dit land 'straight to video' wordt uitgebracht. In het geval van "The Quickie" wel: de gedachte dat door dit onding er misschien een mooie film niet op Belgische VHS of DVD raakt, is ondraaglijk. "The Quickie" leutert wat over een feestje voor een Russische maffioos (Sergei Bodrov, tevens de regisseur en schrijver van de film) die uit de business wil stappen. Het verschil met de Italiaanse maffia? Een ander accent. Voorts is er nog iemand die de boel moet opruimen (Jennifer Jason Leigh) en iemand die hem uit de weg wil ruimen. Tenslotte is er nog een verrassende climax die niet verrast en dan hebben we weer anderhalf uur cinema achter de rug. We werden er zowaar apatisch van.
18. L'Ultimo Bacio (2)
Als film over bijna-dertigers die worstelen met prangende vragen (zoals: blijf ik bij mijn vriend(in) of niet?), wordt L'Ultimo Bacio wereldwijd geroemd om zijn "herkenbaarheid". Tja, maar daarom worden ook "Friends" en "De Pfaffs" geroemd, dus wat dan nog? Hier en daar een mooi gefilmde scène of dialoog kunnen niet verhelpen dat dit zowat de saaiste film van het decennium moet zijn. Helpt perfect als u de slaap niet kunt vatten, maar dat is het dan ook zowat.

Film 2003

IMDb: de degelijke database voor al wat film is
Cinebel: vertelt u alles over wat er in België te zien is, was en zal zijn.
8 Femmes: de officiële site

Dit was een pagina van het Kurtodrome.